Άκου Ανθρωπάκο!

Σε αποκαλούν ανθρωπάκο, συνηθισμένο τύπο. Σου λένε πως ξημέρωσε η μέρα σου, η εποχή του κοινού συνηθισμένου ανθρωπακου! Αυτό δεν το λες εσύ ανθρωπάκο, το λένε πρόεδροι εθνών, αρχηγοί εργατικών συνδικάτων, μετανειωμένοι γιοί της αστικής τάξης, οι πολιτικοί και οι φιλόσοφοι! Σου προσφέρουν το μέλλον αλλά δεν σε ρωτάνε τίποτα για το παρελθόν σου! Κληρονόμισες ένα φοβερό παρελθόν και η κληρονομιά σου είναι καυτό διαμάντι στα χέρια σου, αυτό έχω να σου πω.

Ένας γιατρός, ένας υποδηματοποιός, ένας μηχανικός, ή ένας εκπαιδευτικός πρέπει να ξέρει τις ανεπάρκειές του εάν πρόκειται να κάνει την εργασία του και να κερδίσει τα προς το ζείν του. Εσύ εδώ και δεκαετίες έχεις εξαπλωθεί στον κόσμο ολάκερο. Το μέλλον της ανθρώπινης φυλής εξαρτάται από τις σκέψεις και τις ενέργειές σου. Αλλά οι δάσκαλοι και οι κύριοί σου δεν σου λένε πώς σκέφτεσαι πραγματικά και τι πραγματικά είσαι! Κανένας δεν τολμά να σε αντιμετωπίσει με τη μια και μοναδική αλήθεια που είναι ικανή να σε κάνει τον απαρέγκλητο κύριο της μοίρας σου. Είσαι ελεύθερος από μια μόνο άποψη ανθρωπάκο, είσαι απαλλαγμενος από αυτοκριτική, την μόνη ίσως ιδιότητα που θα μπορούσε να σε βοηθήσει να κυβερνήσεις την ζωή σου. Ποτέ δεν σε άκουσα να παραπονιέσαι λέγοντας,
-Με εξυψώνετε ως μελλοντικό κύριο του κόσμου μου αλλά ποτέ δεν μου είπατε πως ένας άνθρωπος γίνεται κύριος του εαυτού του, ποτέ δεν μου είπατε τι είναι λάθος σε μένα και στο τρόπο που σκέφτομαι και πράτω! Αφήνεις τους ισχυρούς να ζητάνε στο όνομά σου περισσότερη δύναμη ανθρωπάκο αλλά ο ίδος παραμένεις σιωπηλός. Παρέχεις σε ισχυρά άτομα περισσότερη δύναμη ή επιλέγεις τα αδύνατα, κακοήθη άτομα για να σε αντιπροσωπεύσουν. Και ανακαλύπτεις πάρα πολύ αργά ότι είσαι πάντα το θύμα. Σε καταλαβαίνω ανθρωπάκο γιατί σε έχω δει πολλές φορές γυμνό στην ψυχή και στο σώμα, χωρίς μάσκα, χωρίς πολιτική ετικέτα, χωρίς εθνική περιφάνεια.
-Θα σου πω τι είσαι ανθρωπάκο, θα σου πω γιατί στ’αλήθεια πιστεύω στο λαμπερό μέλλον σου.
-Επειδή το μέλλον ανήκει αναμφισβήτητα σε σένα, ρίξε μια ματιά στον εαυτό σου. Δες όπως είσαι πραγματικά. Άκουσε αυτά που κανένας από τους ηγέτες ή τους εκπροσώπους σου δεν τολμά για να σου πει: Είσαι μικρός και συνηθισμένος άνθρωπος, λάβε υπ' όψιν σου το διπλο νόημα αυτών των λέξεων, μικρός και συνηθισμένος. Μην τρέχεις μακριά,έχε το θάρος να κοιτάξεις μέσα σου.

Από το βιβλίο 'Άκου Ανθρωπάκο' του Wilhelm Reich

Μπορούσα να περιμένω χίλιους κύκλους ζωής, να επιζήσω σε πλανήτες που περιστρέφονται ανάποδα, να κάνω χιλιάδες υπομονές αγόγγυστα. Έχω την απορία όμως γιατί το μέλι είναι το ίδιο γλυκό με την αρμύρα της θάλασσας. Τώρα θα σχεδιάσω το νέο ταξίδι, που θα ναι φρέσκο σα γλυκό της ημέρας, αλλά προτιμώ να κόψω τη γλώσσα μου. Πώς αλλιώς να σου εξηγήσω πως η ζωή ήταν μια τεράστια υπερβολή, πως οι πιο λευκές και πιο αχρησιμοποίητες σελίδες ήταν μια τεράστια λευκή μουτζούρα;

‘Πώς’, ‘τί’ ρωτάνε μόνο εκείνοι που δεν έχουν φαντασία. Δεν μπορώ να φανταστώ τί ήθελες, τί θέλεις. Ξέρω πως μια μέρα σήκωσα τη βαριά πιο ασυγκράτητη απ’ όλους και πιο ασυγκράτητη από σένα, και γκρέμισα όλους τους ενδιάμεσους τοίχους.

Braille

I'm still an asshole playing with candles

blowing out wishes, blowing out dreams

just sitting here and trying to decipher

what's written in Braille upon my skin

$il3nt

Μίλα. Πες κάτι, οτιδήποτε .
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά με την αοριστία.

Πες:
"άδικα",
"δέντρο",
"γυμνό".
Πες:
"θα δούμε",
"αστάθμητο",
"βάρος".
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.


Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες "κύμα" , που δεν στέκεται

Am I still in your head?

Τhe Three Oddest Words

'The three oddest words', Wislawa Szymborska

When I pronounce the word Future, Όταν προφέρω τη λέξη Μέλλον

the first syllable already belongs to the past. η πρώτη συλλαβή ανήκει ήδη στο παρελθόν

When I pronounce the word Silence, Όταν προφέρω τη λέξη Σιγή

I destroy it. την καταστρέφω

When I pronounce the word Nothing, Όταν προφέρω τη λέξη Τίποτα

I make something no non-being can hold. δημιουργώ κάτι που δε χωρά σε καμμία ανυπαρξία

(κλικ εδώ, να το ακούσετε με τη φωνή της κυρίας Όλιας Λαζαρίδου)

(photo από την έκθεση Projections της Jenny Holzer)

Το νέο της αυτοκτονίας του δεν εξέπληξε στην πραγματικότητα κανένα στη δουλειά. Ήταν προπάντων γνωστός για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε προκειμένου ν’ αγοράσει ένα κρεβάτι. Είχε αποφασίσει αυτή την αγορά εδώ και μήνες, όμως η συγκεκριμενοποίηση του σχεδίου του αποδεικνυόταν αδύνατη. Ένα ελαφρύ ειρωνικό χαμόγελο συνόδευε τις αναφορές στην εν λόγο ιστορία. Ωστόσο, δεν υπήρχε τίποτε το αστείο. Η αγορά ενός κρεβατιού στην εποχή μας παρουσιάζει πράγματι σημαντικές δυσκολίες και μπορεί να οδηγήσει κάποιον ίσαμε την αυτοκτονία. Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να λογαριάσεις την ημέρα παράδοσης, πράγμα που γενικά σημαίνει ότι πρέπει να πάρεις μισή μέρα άδεια, με όλα τα προβλήματα που κάτι τέτοιο συνεπάγεται. Είναι φορές που οι μεταφορείς δεν έρχονται ή που δεν καταφέρνουν ν’ ανεβάσουν το κρεβάτι από τις σκάλες κι αναγκάζεσαι να ζητήσεις μισή μέρα συμπληρωματική άδεια. Οι δυσκολίες αυτές ισχύουν για όλα τα έπιπλα και τις οικιακές συσκευές, και η συσσώρευση των μπελάδων που προκύπτουν μπορεί κιόλας να επαρκεί για να κλονίσει σοβαρά ένα ευαίσθητο πλάσμα. Όμως το κρεβάτι, ανάμεσα σ’ όλα τα έπιπλα, θέτει ένα ιδιαίτερο πρόβλημα, εξαιρετικά οδυνηρό. Αν θέλει κανείς να κερδίσει το σεβασμό του πωλητή, είναι υποχρεωμένος ν’ αγοράσει διπλό κρεβάτι, είτε του χρειάζεται είτε όχι, είτε έχει χώρο για να το βάλει. Το ν’ αγοράσεις μόνο κρεβάτι είναι σαν να ομολογείς δημοσίως ότι στερείσαι σεξουαλικής ζωής, κι ότι δεν αντιμετωπίζεις την πιθανότητα ν’ αποκτήσεις στο ορατό μέλλον, ούτε καν στο πιο μακρινό (γιατί τα κρεβάτια αντέχουν πολύ στις μέρες μας, περισσότερο κι απ’ όσο υπόσχεται η εγγύηση που τα συνοδεύει˙ τα κρεβάτια αντέχουν κατά μέσο όρο πιο πολύ από τους γάμους, το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά). Ακόμη κι αν αγοράσετε ένα κρεβάτι φάρδους 1.40 μ. θα σας περάσουν για φτηνιάρη και μίζερο μικροαστό. Στα μάτια των πωλητών, το κρεβάτι του 1.60 μ. είναι το μόνο που αξίζει αληθινά ν’ αγοραστεί. Τότε μόνο έχετε κερδίσει δικαίωμα στο σεβασμό τους, στην εκτίμησή τους, άντε και σε κάποιο μισοχαμόγελο συνενοχής˙ το φιλάνε αποκλειστικά για το κρεβάτι του 1.60μ.

"Η επέκταση του πεδίου της πάλης", Michel Houellbeck
(Πορτραίτο της Ève Clair)

Φευ

Γιατί η ψυχή μας είναι το παν και ο νους μια κούφια βέβηλη τάξη. Η ψυχή κι όχι ο νους έκλεισε την γωνία και φαντάστηκε το τρίγωνο. Γιατί η ψυχή φροντίζει για ότι είναι ανοιχτό και το λυπάται και πάει όλα να τα κλείσει , να τα χωρέσει μέσα της για να τα προστατεύσει. Ξέρεις τί είναι συναισθήματα; Έχεις δει ποτέ ένα συναίσθημα; Εγώ τώρα θα σου δείξω και θα δεις για πρώτη φορά συναισθήματα ανθρώπου.(...) Ξεκούμπωσε το μακρύ γκρίζο φόρεμα της, έπεσε γύρω από τα πόδια της. Στάθηκε ολόγυμνη λίγο καμπουριασμένη με το ένα χέριτης στο στήθος. Όλο της το σώμα ήταν χαρακωμένο. Οργωμένο από μεγάλες κλειστές πληγές παλιές και μερικά μέρη. Ήταν τυλιγμένα με γάζες και άρχισε να τις ξετυλίγει και φάνηκαν. Καινούργιες ανοιχτές πληγές που αιμάτωναν ακόμα.(...) Μια ολόκληρη ζωή ταπεινώνω το σώμα μου να βασανίζομαι θέλω να αφανιστώ. Μονάχα μια γυναίκα μπορεί να καταλάβει πως είναι δυνατόν μέσα σε μια ψυχή ανθρώπου να υπάρχουν μαζί ο θάνατος και η στοργή. Που δεν είναι ούτε έχθρα ούτε αγάπη.


Από τον "Εχθρό του Ποιητή", του Γ. Χειμωνά